Bellevaux, een leuke bestemming voor een busuitstap

september 3, 2018 Paul G Tochtverslagen

Wie gedacht had eerst de brouwerij een bezoekje te brengen en dan de wandeling aan te vatten, die zou ongetwijfeld al na één van de eerste bochten in het parcours de man met de hamer zijn tegengekomen. Bellevaux lag dan weliswaar wat tegen de helling, de start van alle afstanden lag vlakbij de Amel, en als je van het niveau van een rivier moet vertrekken, dan weet je dat je altijd omhoog zult moeten, welke richting je ook uit wilt gaan.
Je kon het toen al voelen, de Club des Marcheurs de Bellevaux, hadden een pittig tochtje in petto.
In Bellevaux hebben ze het trouwens over de Amblève; we zitten daar immers nog altijd in de provincie Luik en daar spreken ze liever Frans dan Duits. Enkele km verder horen ze liever over de Amel spreken. Daar vind je trouwens ook het dorp met dezelfde naam en dan weet je dat je in de Oostkantons beland bent. Vaak een heel verschil met de provincie Luik.

We hadden er maar een lange dag van gemaakt: de bus in om 7 uur en zowat twaalf uur later er weer uit. Het zou iedereen de kans geven zijn ding te doen. Wandelen en een bezoek aan de brouwerij van Bellevaux. In die volgorde. Of gewoon een lange tocht ondernemen. 30 km kon voor de geoefende wandelaar die graag wat verder stapt geen probleem zijn. Alleen voor de 42 km zou het wat krap worden, maar de liefhebbers waren waarschijnlijk de dag voordien al op het appel verschenen.

Alleen in die omgeving vertoeven, maakt je al blij. Het begint al met de reis ernaartoe. Je weet dat, als je die richting uit gaat, je zult aankomen op het uur dat de gps je bij het vertrek aangeeft en je rijdt ook nog eens de zon tegemoet.
Dan kan een dagje aan zee er heel anders uitzien. Grote kans dat je dag al om zeep is voor je er aankomt: over je toeren van drukte en files en airco die, ofwel niet fris genoeg of anders ijskoud blaast. En dan met z’n allen op één grote handdoek op het strand. Dan is genieten van de lappendeken van groene weilanden doorspekt met fraaie, groene bossen, ook niet mis.

Van stress was er op de bus dan ook geen sprake. De Wannes naast mij maakte de droom nog af die hij de voorbije nacht begonnen was en voor de rest werd er wat gekeuveld over van alles en nog wat. Over de Kattenfeesten bijvoorbeeld. Had je daar ook nog de afsluitende lasershow meegepikt, dan hadden de oogjes het misschien wel even moeilijk om helder in de wereld te kijken. Goed mogelijk dat je ook nog bezig was met de verwerking van het laatste optreden van de avond; een heel goeie show, maar bijwijlen loeihard.
Uiteraard praat een mens ook over het weer. De hitte van de voorbije weken leek wat voorbij, maar het mooie weer nog niet en we verwachtten ons dan ook aan een heerlijk dagje: zonnig en aardige temperaturen rond 25 graden. De weerman had het zo beloofd. Meer moet het niet zijn.

Iedereen stapte dus blijgezind de eerste kilometers af. Het ging omhoog, maar het was niet technisch op het gladde asfalt. Alle wandelaars kregen dus de kans rustig aan het glooiende terrein te wennen.
Na die eerste krachtsinspanning waren we nog maar twee kilometer ver, toen de organisatoren vonden dat we al een beloning verdiend hadden. In Beaumont hadden ze namelijk al een eerste controle- en rustpost voorzien. In ‘de Walen’ is dat ook effectief nog een controlepost, want als je geen stempels verzamelt onderweg, krijg je er op het einde ook geen in je wandelboekje. We vonden het wel nog wat te vroeg om al te gaan zitten en trokken maar meteen verder. Karel en Maria met wie we al haasje over hadden gespeeld, vonden dat ook en meteen na de post, lieten we het asfalt achter ons en sloegen een bosweggetje in.
Het was er groen. En fris. Af en toe liep je aan de rand en dan zag je hoe de vroege zonnestralen het groene uitzicht verwarmden. Heerlijke vergezichten waar, haast lieflijk, de autosnelweg van Verviers naar St. Vith doorheen slingerde. Een mooi lint dat reizigers naar de Oostkantons bracht, of verder, naar Duitsland, naar de Vulkaaneifel bijvoorbeeld of waar je ook maar wil uitkomen. Dromen kost geen geld.

Inmiddels hadden we de mensen die gekozen hadden voor 12 km laten rechtdoor gaan, terwijl wij rechts het bos inliepen.
Wat verderop was daar plots, vanuit het niets en indrukwekkend, diep onder ons, het uitzicht op Stavelot, met de abdij als fraai en opvallend herkenningspunt.

Rusten deden we in Hénumont. We hadden er dan zowat 9 km opzitten en gezien het parcours dat haast nooit vlak liep, hadden we nu wel een hapje en een drankje verdiend. Zweet was er ook al genoeg geproduceerd. Geen lui, maar echt zweet…

Hier troffen we ook weer andere Bavostappers aan. Op de achtergrond krijgt Stan zijn flesje, anderen dronken liever iets fris of een pintje. Het was allemaal bijzonder goed te verdragen, want de temperatuur was alweer goed aan het oplopen.
De wandelaars op de 20 km keerden hier terug naar Beaumont, terwijl de anderen er nog een lus aan breiden.
Wie gekozen had voor 30 km, ging ook nog de ruspost in Logbiermé opzoeken.

Het waren allemaal plaatsen waar je nog nooit van gehoord had en waar ook niks te beleven viel. Als evenwel een rustige wandeling je doel was, dan kon je niet beter af zijn. Leuke bossen, vergezichten en veenlandschappen wisselden mekaar af en de stilte was altijd je metgezel. We waren blij dat we die dag niks anders te doen hadden.

Hopelijk heeft iedereen ervan genoten.

Paul