Ons wandelweekend in Delden

september 19, 2018 Paul G Tochtverslagen

Wandelweekend in Delden van 31/08 – 02/09

Het was omstreeks 13 u. gewapend met een balpen, ons geschonken door Ludo, die ze op zijn beurt afgeluisd had van zijn baas, een stadsplannetje van Delden en een verkenningsroute, moesten volstaan om de fotozoektocht tot een goed einde te brengen. Enkele afgedrukte foto’s moesten gecombineerd worden met bepaalde plaatsen, meestal woningen.
Mia, de kapitein en bijgestaan door haar ordonnansen Ludo en Betty deelde de marsorder uit. Aan haar soldaten had ze de opdracht gegeven bijzonder goed uit te kijken, want de foto’s zouden zeer gedetailleerd zijn. En het moest ook allemaal niet op een sukkeldrafje gebeuren, want de tijd speelde ook een rol, wilde je in de prijzen vallen. Maar uiteindelijk zou iedereen er wel iets aan overhouden en van straf werd er niet gesproken. Toch maar een ‘softie’ onze kapitein. Een echte oorlog moest je er niet mee beginnen.

We trokken er in groepjes op uit, da’s ook altijd veel leuker. Sommigen vertrokken meteen, anderen bestudeerden de bevelen, dachten goed na en maakten een plan. Iedereen leek echter op zijn minst bijzonder gemotiveerd. Het zag er dus naar uit dat de 60 Bavostappers niet onopvallend zouden blijven in de aangename drukte van het stadje. Er werd druk gespeculeerd, schaamteloos naar gevels gegaapt en de niet-Hollandse taal schalde net niet als een klaroen door de straten. De meegegeven parcoursbeschrijving was duidelijk en we vonden moeiteloos, of toch ongeveer, onze weg door de wirwar van straten. Het terrasje dat we al aangestipt hadden om er achteraf te bekomen van de inspanningen, moesten we nog even voorbij. Eerst werden we nog over de plaatselijke markt geleid. Gezellig en je kon er zelfs proeven van wat olijfjes en andere uitgestalde lekkernijen. Ik wil niet weten hoe vaak de marktkramer die heeft moeten aanvullen, want na ons kwamen er nog meer.
Ons weekend had meteen een vliegende start genomen en met velen streken we nadien neer op het reeds verkende terrasje. De olijvenverkoper was misschien niet superblij met onze doorkomst, in de taverne konden ze echter hun geluk niet op.
Dat we daarna nog een tweetal kilometer terug moesten lopen naar het hotel, stoorde ons niet. We waren tenslotte allemaal wandelaars en we deden gewoon waarvoor we gekomen waren.

’s Avonds zochten we ons een plaats in het restaurant en keken vol verwachting uit of het eten ons net zo goed zou bevallen als de drank. Lekker was het in ieder geval, maar misschien toch eerder wat karig. Gerard, onze weekendverantwoordelijke, die de zware last op zich had genomen om het weekend in goede banen te leiden, zou Gerard niet zijn, als hij dat de volgende morgen niet eens fijntjes ingepeperd had bij mevrouw de zaakvoerster. Wij waren wel een clubje van gezonde mannen en vrouwen die allemaal goed konden stappen, maar even goed konden eten. Het mocht de volgende avond toch ietsje meer zijn! Tot tranen toe bewogen wist ze hem te vertellen dat ze op die 20 jaar dat ze de zaak runde nog nooit een groep tegengekomen was die zo goed kon eten. Hmm, precies hoog tijd dat we allemaal eens wat gaan ‘regimen’.
Het Wapen van Delden was een ruim hotel en na het eten kregen we een zaaltje toegewezen waar we nog iets konden drinken; ernaast kon je zelfs op een 4-tal bowlingbanen laten zien dat je ook nog iets anders kon dan wandelen. En of er gekegeld werd; er waren er die het duidelijk nog gedaan hadden, anderen probéérden met een zwierige zwaai hun bal kwijt te raken en het gebeurde ook wel dat iemand een bal uitgekozen had met te kleine gaatjes zodat die achter hun bal aan dreigden te gaan. Het was gezellig.

Na een verkwikkende nachtrust en een stevig ontbijt waaraan niets ontbrak, stond ons lunchpakket al klaar en om kwart over negen vertrok de groep voor een tocht van ongeveer 26 km. Wie het wat korter wilde houden, stond tegen halftien klaar voor 17 km.

Niet iedereen die we op de langere afstand verwacht hadden, deed mee; Sabrina had orders van haar fysiotherapeut en Romain sukkelde met een spoor in zijn hiel. Ludo had dan weer gedacht zich met de stekkers van de laadpalen voor de elektrische auto’s voldoende te kunnen opladen om zijn grenzen te verleggen, terwijl Maria twijfelde of ze die afstand wel zou aankunnen.
Het zou al snel blijken dat die schrik totaal ongegrond was. Vaak was ze vooraan in de groep te vinden en het tempo zat zeker goed.

Rita had dan weer haar eigen idee van hoe een wandelweekend er kan uitzien. Voor de gelegenheid had ze haar voet in het gips laten leggen. De wielen van haar stoel waren voorzien van stevige ringen waarmee je jezelf een flinke duw kunt geven. Toch liet ze dat liever over aan Ludo die intussen begrepen had dat het met die stroomstoot toch ook niks zou worden op de langere afstand.
Iedereen dus op pad voor een leuke dagtrip in de ruime of dichte omgeving van Delden.

Na een smoorhete zomer lachte de zon ons nog steeds breed toe, wind was er nauwelijks en de temperatuur voelde zich goed rond 20°. Héérlijk wandelweer!
Ook over het parcours dat voor ons was uitgestippeld, was het enthousiasme groot. We wandelden voortdurend in de groene en bosrijke omgeving van Landgoed Twickel. We volgden brede zandwegen langs velden en weiden, staken beekjes over en vermeden voortdurend de verharde wegen. Soms waren de afpijlers een beetje stout geweest en stuurden ze ons over smalle en kronkelende paadjes. Niks mis mee natuurlijk, integendeel, maar dan ging het dikwijls over mountainbikepaden die eigenlijk verboden terrein waren voor de wandelaar.

Zowat halfweg, na 13 km dus, was er middagpauze voorzien en waar konden we dat beter doen dan in café Halfweg. Als we een consumptie namen, mochten we ons lunchpakket bovenhalen. Meer hadden we niet nodig en we hebben er ongeveer een uur rustig gegeten en ondertussen gezellig gekletst.
Als alles meezit, vliegt de tijd, zodat we mooi op tijd weer in Delden arriveerden. Op het terras van De Burgemeester troffen we de stappers van de korte afstand die ook al even binnen waren. Het was er gezellig in het zonnetje en de drankjes liepen er fris binnen.

Na het avondeten, hadden we niet meer de gelegenheid om te bowlen; er was nl. een verjaardagsfeestje aan de gang. Roger had nog geprobeerd zich naar binnen te bluffen, maar die Hollanders hadden niet al te veel zin voor humor. Hij is de rest dan maar gevolgd naar een ander zaaltje waar alles in gereedheid gebracht was voor de uitreiking van de medailles van de fotozoektocht. Zoals gezegd viel iedereen in de prijzen en de tafel stond dan ook vol met dingetjes allerhande waaruit je kon kiezen. Er viel wel wat zenuwachtigheid te bespeuren, want er waren er bij die wel heel zegezeker waren. Mia had natuurlijk de leiding en weer werd ze bijgestaan door Ludo en Betty. Het ging er bijwijlen hilarisch aan toe, zeker toen er een partijtje Hoger Lager moest gespeeld worden om uit te maken wie de uiteindelijke winnaar zou worden. Ludo deed daarbij meer dan zijn best. Één en ander had wel voor gevolg dat de prijsuitreiking zo ongeveer even lang heeft geduurd als de fotozoektocht zelf.
Gerard kwam als sterkste uit de eindafrekening. Kwatongen beweerden dat het allemaal doorgestoken kaart was, maar dat is allemaal fake news. Daar laten de Bavostappers zich niet aan kennen.
Het leek alsof we nog maar pas in Delden neergestreken waren en toch was het plots al zondagmorgen.
Wie de vorige dag voor de langere afstand gekozen had, ging nu het parcours op van 17 km en de anderen zouden een deel van het lange parcours van zaterdag wandelen.
De wandelomstandigheden waren nog steeds goed; meegebrachte paraplu’s zouden geen drup moeten opvangen, alleen stond de wind deze dag iets strakker en frisser.
Ook de lunchzakjes bevatten weer genoeg proviand om de dag door te komen en opnieuw deden we weer met veel plezier waarvoor we gekomen waren: wandelen. Behalve Rita dan.
Natuurlijk waren de tochten iets korter dan de vorige dag en er was nog wat tijd om weer op het terras van taverne Bij de Burgemeester een laatste glaasje te drinken. Ze zijn daar nog altijd hun geld aan het tellen.

We hebben er een mooie tijd beleefd, daar in het verre Delden, en we danken iedereen die bijgedragen heeft aan de fijne sfeer, niet in het minst natuurlijk Gerard en zijn ploeg.

In Einruhr zijn de mensen van hotel Seemöwe al op de hoogte van onze komst volgend jaar. Wil je erbij zijn, kom dan zeker inschrijven op de Dag van de Bavostapper, want als de bus vol is, wordt ook de inschrijving afgesloten.

Paul