Een weekendje La Roche

september 7, 2017 Paul G Tochtverslagen

De deelnemers waren allemaal ruim op tijd gearriveerd. Frank reed zijn auto nog achterwaarts tot dicht tegen de bus; kwestie van gemakkelijk al zijn bagage te kunnen overladen en toen iets voor tien uur iedereen had plaatsgenomen, stuurde de chauffeur zijn bus de weg op. Ons wandelweekend naar La Roche was begonnen.

Niemand die het aandurfde om slecht weer met veel regen te voorspellen. We verwachtten wel wat wisselvalligheid met misschien af en toe een buitje, maar iedereen was optimistisch gestemd en de reis verliep voorspoedig. Luc en Carine zaten achter ons. Karel en Josée naast ons. Het waren toevallig ook de mensen met wie we in hotel Floreal de tafel zouden delen. In de buurt konden ook Leon en Werner het al goed met mekaar vinden. Zij zouden samen een kamer delen. Kwestie van de kosten wat de drukken.

Roberto had in de bus het programma al wat toegelicht, zodat iedereen exact wist wat te verwachten.

“En mijn valies?”
“D’er zit niks meer in.”
“Ja maar, ik heb mijn valies nog niet,” herhaalde de Frank.
“D’er zit niks meer in. De koffer is leeg,” zei de chauffeur en wees naar de lege bagageruimte van zijn bus.
Ongerust beende de Frank het hotel binnen, naar de aparte ruimte waar we de bagage konden achterlaten in afwachting dat we ’s namiddags op de kamer konden. Had Rita al hun bagage nu alleen naar binnen gedragen? Neen, zo bleek al snel. Die van de Frank stond nog braafjes te wachten. In de auto, op de parkeerplaats aan de parochiezaal van Zittaart. Geen proper onderbroek dus voor de Frank. En dat zag hij natuurlijk niet zitten. Dan nog maar een kamer extra geboekt voor zoon en familie. Zij zouden de bagage later op de dag komen afleveren.

Enkele dames trokken al meteen richting La Roche om een inventaris op te maken van de leukste terrasjes. Voor de anderen hadden Gerard, de weekendverantwoordelijke, en zijn medewerkers reeds enkele tochtjes klaar: eentje van een zevental km en een ander van ongeveer 15 km. voor hen die behoefte hadden aan meer.
In welke richting je vanaf het hotel ook keek, het ging allemaal omhoog en van zachte hellingen was er niet veel sprake. Dat beloofde dus!

Het was inderdaad pittig, maar van echte problemen was toch geen sprake en de eerste wandelingen verliepen dan ook voorspoedig.
Natuurlijk was er wel getracht een rustpauze in te lassen, niet bepaald een makkelijke opdracht, maar op een camping vind je altijd wel iets te drinken. En natuurlijk een plaats om er even bij te gaan zitten.

In afwachting van het avondmaal waren sommigen blijven ‘hangen’ in La Roche, terwijl de anderen in de gezellige tuin van het hotel genoten van iets fris, met of zonder alcohol.

Tegen 19u. had iedereen plaatsgenomen in het ruime restaurant en waren we benieuwd naar wat het culinaire luik van Floreal te bieden had. Vele Bavostappers waren al bekend met het hotel, want we hadden er een tiental jaar geleden ook al eens een weekendje doorgebracht met de club.
Na een fikse wandeling en een goed aperitief was er wel honger naar wat lekkers en we konden ook niet klagen over het driegangenmenu dat geserveerd werd.

Na het toetje zakte iedereen een verdieping lager, naar de taverne, waar we zouden kunnen genieten van een live-act.
Aanvankelijk waren we niet razend enthousiast. De man achter de instrumenten was constant op zoek naar hoge tonen die hij maar moeizaam leek te vinden, maar gaandeweg raakten we meer geïnteresseerd, ook al omdat de Bavostappers zelf voor de sfeer zorgden. De muzikant kreeg door dat hij het juiste volkje voor zich had en stak ook een tandje bij. Hij kreeg er zelf steeds meer zin in en met zijn gitaar kon hij almaar beter overweg.
Niet alleen de Bavostappers gaven van jetje; de ambiance werkte ook aanstekelijk op andere gasten. Een wat gezette, zeg maar corpulente dame, had het ook naar haar zin en begaf zich eveneens in de kring van dansende en swingende lichamen. Je had het niet meteen verwacht, maar het ging allemaal zó soepel en het was allemaal zó indrukwekkend zoals zij over de dansvloer gleed dat het afgetrainde lijf van Armando haast houterig overkwam. Hij deed nochtans ook heel goed zijn best.
Wie al op tijd zijn bed had opgezocht, kon ook moeiteloos meegenieten van de muziek. Of dat nu een voordeel was?

Na een uitvoerig en gesmaakt ontbijt stonden er zaterdag weer enkele mooie en goed voorbereide wandeltochten op het programma. 15 km enerzijds en aan de andere kant 26 km wie stevige beklimmingen en afdalingen niet schuwde.

Armando had haast en zou alleen op pad trekken, maar anders dan de vorige dag was de tocht van zaterdag een aaneenschakeling van uitgestippelde wandelingen, hier en daar gekruid met eigen ideetjes. Als je er dan alleen wil op uittrekken zonder aan de voorbereidingen te hebben meegewerkt, gebeurt het wel eens dat je de  weg kwijtraakt.
Gelukkig waren de anderen nooit ver uit de buurt en dan kon een kaart ook nog wel helpen om de juiste weg te vinden.

De zaterdagtocht was niet bepaald een lachertje met aan de ene kant serieuze beklimmingen, waarna het dan even verder weer flink omlaag ging.
Gelukkig was het droog, zodat we ons op de steile afdalingen nog enigszins konden houden.
Af en toe was een helpende hand evenwel zeker welkom.

Op de plaats waar de liefhebbers graag met een parachute de helling aflopen en in het ijle springen, had Frank, eventjes maar, hetzelfde idee, met zijn paraplu dan wel. Ik weet niet of hij echt wilde plannen had, maar wellicht heeft hij net op tijd wijselijk gedacht om maar boven te blijven.

Vroeger dan verwacht arriveerden we rond 16 u.30 alweer aan het hotel. Ruim tijd dus voor een frisse pint, een verkwikkende douche. En dan keek iedereen weer reikhalzend uit naar het diner. Na een sportieve en inspannende dag is een lekkere maaltijd meer dan welkom.

Omstreeks 21 u. ging het licht in de taverne uit. Donkere spots floepten aan en de DJ ontbond zijn duivels. Een tsunami van muziek spoot de veel te kleine en lage ruimte in; sommigen zochten achteraan dekking, anderen hingen aan de bar. En toch.
En toch doken ook de fuifbeesten van de avond voordien weer op de dansvloer. Hucklebuck, Charleston of Twist, het maakte niet uit, er werd weer volop gedanst.
De dame van de vorige avond was er niet, maar in de plaats had een andere vrouw een deel van de dansvloer opgeëist.. Zij was ietwat minder indrukwekkend dan haar voorgangster, iets kleiner ook, maar ze ging tekeer alsof het haar laatste avond was. Ze kronkelde zich in allerlei bochten, gooide haar benen alle richtingen uit en tot overmaat van ramp probeerde ze ook nog driftig haar kont uit haar strakke leren jurkje te werken, wat niet echt wilde lukken. Van haar echtgenoot moest ze geen hulp verwachten, die stond even verder zowat net hetzelfde te doen. Hij had het al moeilijk genoeg met zichzelf. En de Bavostappers moesten even naar hun tweede adem zoeken.
Maar in de late uurtjes, toen de meesten al één of twee verdiepingen hoger lagen, en de kinderen gelukkig ook al verdwenen waren, vond Ludo het de hoogste tijd om zich van zijn rondste kant te laten zien. Naakt tot aan de broeksriem, gelukkig van bovenaf te beginnen, sleepte hij sporen in de dansvloer en zorgde hij in zijn eentje voor een fantastische afsluiter. Zelf was ik er niet bij, maar ik heb het uit goede bron.

Op zondagochtend stond ik bij Leon en Werner aan te schuiven bij de koffie. Leon vertelde dat zijn weekend al heel ‘in team’ geweest was. Hij grijnsde, Werner glunderde.
“Je moet dat dan wel op z’n Engels lezen, hè,” zei hij nog. Als Leon praat, weet je echter dat je moet luisteren, maar dán vooral moet denken. Meestal bedoelt hij iets anders dan wat hij zegt.
“Hier, Leon, hier is jouw fruitsapje”. Werner schoof hem een goed gevuld glas vers fruitsap toe.
“Dank je, Werner”, antwoordde Leon en ze keken mekaar net iets te lang in de ogen.
Daar had je het al. Nu wist ik wat hij me duidelijk wilde maken! Intiem mocht je gewoon op z’n Nederlands lezen. Dat is wat hij eigenlijk bedoeld had.
Ik duwde snel mijn kopje in het koffieapparaat, drukte op ‘espresso’ en maakte daarna dat ik wegkwam. Hier stond een man te veel.

Zoals op vrijdag stond er de laatste dag nog een korte wandeling op het programma en voor wie dit wenste, was er ook nog eentje voorzien van ongeveer 15 km. Uiteindelijk werd er nog een lusje aangebreid zodat we weer dicht tegen de 20 km uitkwamen. We waren echter nog mooi op tijd binnen en ook die laatste wandeling was er weer één om duimen en vingers van af te likken. Niks dan groen, af en toe mooie vergezichten en een goed gezelschap.
Het lunchpakket was deze keer net iets lekkerder dan de vorige dag, wat ook meegenomen was.
De Chouffe, Duvel, Rochefort of gewoon een frisdrank smaakte weer heerlijk.
Afronden deden we dus met een goed gevoel.

La Roche was een weekend dat we niet snel zullen vergeten.
Dank in de eerste plaats aan de mensen die het hebben voorbereid. Gerard, Robert, Frank, Rik , Ludo en Betty, ze hebben er heel wat werk aan gehad en zijn meerdere keren ter plaatse geweest.
Dank ook aan alle deelnemers, want zonder een gemotiveerde groep is er ook geen (s)fee(r)st!

Zoals je misschien al hebt kunnen lezen, zoeken we het volgend jaar eens in de Lage Landen.
Zoals altijd is de Dag van de Bavostapper dé dag om in te schrijven. De volgende dag ben je allicht te laat.

Paul

video:
ttps://photos.google.com/share/AF1QipONZo_bYBcRVIkUGHfLlNfjJAw0sne8cXHKjPlzmZx6qizPJ_W_TSmp8H2wTKnwMA/photo/AF1QipPdPUsUNcYn0ECV4_37Ub0yQMsscJtH0VmZ2CBP?key=UDhMTzhqajFYWWtIWFdrQTlfOHN3b0M4MG02Ym1n

Fernand